12 PLUS 1 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Στόχος της δουλειάς μου δεν είναι μονάχα η συλλογή παραμυθιών, έτσι όπως επιβιώνουν σήμερα, αλλά και η συγκέντρωση πληροφοριών γύρω από τα παραμύθια και τους παραμυθάδες. Κι εδώ στη Θεσσαλία, λοιπόν, όπως και σ' όλη την Ελλάδα, τα παραμύθια λέγονταν κατά τα νυχτέρια κοντά στο τζάκι. Συχνά όμως έλεγαν παραμύθια και παλιές ιστορίες και στ' αλώνια, όταν κάθονταν να ξαποστάσουν. Οι παραμυθάδες (άντρες και γυναίκες) ήταν άτομα ηλικιωμένα και τα παραμύθια που διηγόντουσαν -πάντα χωρίς αμοιβή- τα είχαν ακούσει από τους γονείς τους ή τους παππούδες τους. Από τις πληροφορίες που συγκέντρωσα φαίνεται πως η διήγηση παραμυθιών σταμάτησε με την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Άλλωστε στη δεκαετία του '50 πολλοί χωρικοί εγκαταστάθηκαν στις πόλεις, όπου σιγά σιγά υιοθέτησαν τον αστικό τρόπο ζωής. Στα χωριά, βέβαια, εξακολουθούσαν να λένε παραμύθια, κυρίως οι άντρες μεταξύ τους, όταν μαζεύονταν στα καφενεία, αλλά και οι βαβές στα σπίτια, για να ησυχάσουν τα εγγόνια τους. Αυτό γινόταν ώσπου ήρθε η τηλεόραση και τα σάρωσε όλα. [...] (Απόσπασμα από τον πρόλογο της Μαρούλας Κλιάφα) ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ο χαρτοπαίχτης Ο Γιάννης ο εξόριστος Ο κλέφτης Ο παπάς κι ο Διάβολος Το παιδί που ψάρευε χρυσά ψάρια Τ' αραπόπουλο Η χαζιά η παπαδιά Η βουβή Ο Μαρώτος κι ο Κιότος Το φτωχό παιδί Άντζα μάνα Τα εφτά αδέλφια Το παιδί της γριάς ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Μ.Γ. ΜΕΡΑΚΛΗΣ