Η ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ

Ζώντας στο χωριό δεν γίνεται να ξεφύγεις από το μαντρί που χτίζουν τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα του κόσμου· αυτά σε κανακεύουν, σε ταΐζουν, σε ντύνουν, σε αναθρέφουν, χεράκι χεράκι σε μαθαίνουν την πρώτη σου περπατησιά. Στην πόλη είναι αλλιώς τα πράγματα· καθένας παίρνει τον δικό του δρόμο αναζητώντας καλύτερη ζωή, την ζωή που τάζουν οι πόλεις, λίγη από την αίγλη του πλούτου που τόσους και τόσους, πάρα πολλούς και πολύ πιο δυνατούς, εξαπατημένα θρέμματα φρούδων ελπίδων που κάθε πόλη καλλιεργεί για τα τέκνα της, την ζωή που μεταλλάζει την ανέχεια σε ιδεολογία, την επιθυμία σε οδηγό. Λέγαμε πως εδώ στην πόλη θα μπορούσαμε να ζήσουμε και να ανθρωπέψουμε, και ένας μετά τον άλλον τα μαζεύαμε και κινούσαμε προς το μεγάλο άγνωστο, το τόσο γεμάτο εντούτοις με κραταιές ελπίδες –ούτε χώραγε και κάτι παραπάνω στα μπαγκάζια μας–, εξάλλου ήταν και εκείνοι που τους είδαμε και μας διαβεβαίωσαν ότι άλλη είναι η ζωή στην πόλη, και αρχίσαν οι κυράδες, πρώτες αυτές είναι αλήθεια, να μουρμουρίζουν και να παραγεμίζουν την πόλη με καλούδια και πλεονεκτήματα. Αυτά ήταν που δώσαν αέρα στα μυαλά μας και φτερά στα πόδια μας, και μας πήγαν άρον άρον στην πόλη, εκεί όπου, όπως λέγανε, οι ευκαιρίες γυρνούν στους δρόμους και διαλέγεις εσύ ποια θα αρπάξεις, μόνο φτάνει για αρχή να βάλεις κάπου το κεφάλι σου, να βολέψεις για λίγο την φαμίλια, και ύστερα όλα καλά θα πάνε... Αισιόδοξοι για κάποιο μέλλον δοτικό και αμετακίνητοι από την πίστη στην ιερότητα της παρθενίας.